Είμαι κι εγώ ένας από τους τυχερούς επισκέπτες της Εθνικής Πινακοθήκης που θαύμασαν την έκθεση έργων ζωγραφικής του μεγάλου Γιώργου Ιακωβίδη. Για αρκετές ώρες μελετούσα ένα ένα τα μοναδικά δημιουργήματα του «μύστη του χρωστήρα» που γέμιζε την παλέτα του αντί για χρώματα λαδιού με χρώματα της ίριδος και, σε κάθε κομμάτι καμβά, στο τελλάρο του καβαλέτου του, άνοιγε ένα παράθυρο για να «εισέλθει» στο έργο του το φως του ήλιου.

Ο Ιακωβίδης είναι ο ζωγράφος του φωτός. Οι ανθρώπινες φιγούρες και οι φόρμες των έργων του, θαρρείς και είναι ανάγλυφες, παραδομένες σε μια πηγή φωτός που, από κάπου, τις λούζει με τη λάμψη του. Ο Θεός είναι παρών, μέσα στις ίδιες τις ‘λιαχτίδες που λούζουν τον «Kακό Eγγονό», την «Γιαγιά και εγγονή» τους «Μικρούς οργανοπαίχτες», τα πορτραίτα και τα λουλούδια της απαράμιλλης συλλογής του μεγάλου Έλληνα ζωγράφου.

Όμως, τον θαυμασμό μου τον ανακόπτει η έκπληξη που γίνεται απορία και εξελίσσεται σε αγανάκτηση. Στα επιγράμματα των έργων, όπου υπάρχουν λουλούδια διαβάζω σε μια μικρή συνοδευτική πινακίδα: ΝΕΚΡΑ ΦΥΣΙΣ.

Τι θα πει Νεκρά φύσις; Τα λουλούδια είναι νεκρά φύσις; Μπορεί κάτι, ό,τι δήποτε αφορά στα είδη και τα γένη της φύσεως να είναι νεκρό; Υπάρχει κάτι πιο ζωντανό από ένα γαρύφαλλο, από ένα χαμομήλι, ένα ανθάκι, ένα δένδρο, ένα ρυάκι;

Υπάρχει κάτι που να παράγεται από τη φύση και να μην έχει «σκέψη»;
Για κάθε τι που βλέπουμε γύρω μας λέμε: «αυτό είναι ένα δένδρο», «αυτό είναι ένα λουλούδι», «αυτό είναι ένα πουλί».

Ο μεγάλος Αριστοτέλης λέει ότι, το «Είναι» στην πρωταρχική του έννοια, έχει δύο συστατικά στοιχεία: την ύλη ως υποκείμενο και τη μορφή που το ορίζει. Αυτός ο ακατάλυτος σύνδεσμος της ύλης και της μορφής, δημιουργεί το «Είναι» την πραγματική και αυθυπόστατη ουσία που συνιστά τη ζωή του παντός. Κάθε «Είναι» είναι «κλεισμένο στον εαυτό του», δηλαδή έχει «Εγώ», δηλαδή σκέφτεται, με αρχική του σύλληψη τον αυτοστοχασμό.

Νομίζεται πως τα γαρύφαλλα που είχε μπροστά του ο Ιακωβίδης, την ώρα που τα ζωγράφιζε δεν τον «έβλεπαν» μέσα από την εσωτερική ενόρασή τους; Πιστεύετε πως, αυτά τα γαρύφαλλα, ενώ ο ζωγράφος τα αποθανάτιζε στον μουσαμά του τελλάρου, ταυτόχρονα δεν «έπιναν» νεράκι από το βάζο και δεν είχαν αίσθηση περιβάλλοντος; Πιστεύετε ακόμα πως, τα ίδια τα γαρύφαλλα δεν είχαν «μυστική ένωση» με την ψυχή του ζωγράφου, που κάθε ματιά του επάνω τους συνιστούσε ένωση της ψυχής του με την δική τους ψυχή;

Ποιος είπε πως, τα γαρύφαλλα είναι «νεκρά φύσις»;
Θάνατος είναι η υποταγή της ύλης στους 270ο βαθμούς Κελσίου κάτω από το μηδέν. Το ξέρετε ότι κανένα ψυγείο στον κόσμο δεν μπορεί να δημιουργήσει αυτούς τους βαθμούς ψύχους; Δηλαδή, δεν υπάρχει θάνατος;

Ξέρετε ακόμα ότι ο θάνατος είναι μία έννοια που συνιστά μόνον το «κακόν εν υποστάσει» και όχι το «Είναι» του κόσμου;
Εμείς οι Έλληνες που ανακαλύψαμε το «εσωτερικόν φως», πέρα από το φως του ζωοδότη ήλιου,εμείς οι Έλληνες που μπορέσαμε να βυθίσουμε το στοχασμό μας στις πηγές της γνώσης της ψυχής και του κόσμου, που μπορέσαμε και δομήσαμε τις έννοιες της φιλοσοφίας, της κοσμογνωσίας, της θεοσοφίας… εμείς οι Έλληνες που στηρίξαμε στο αξιωματικό βάθρο της την Ιδέα της Αιώνιας ζωής, πως κάνουμε σήμερα το λάθος και γράφουμε κάτω από ένα έργο «ΝΕΚΡΑ ΦΥΣΙΣ»;

Η Κβαντική Φυσική, η θαυμαστή αυτή υπερεπιστήμη, που ασχολείται όχι μόνον με τη νέα Γεωμετρία του κόσμου, αλλά και με την πολύπλοκη συμπεριφορά του φωτός, δεν θ’ αργήσει ν’ αποδείξει πως, την ώρα που ο Γιώργος Ιακωβίδης ζούσε και ζωγράφιζε τα γαρύφαλλα και την ώρα που εγώ ζω και βλέπω τα ίδια γαρύφαλλα στον πίνακά του μέσα στην Εθνική Πινακοθήκη, το φως απ’ την πηγή που τα φώτιζε, τότε και τώρα, σε διαφορετικούς χρόνους, έχει «ενότητα υφής».

Με λίγα λόγια, ο πίνακας έχει και πραγματικό φως;
Όλα αυτά ίσως, φαίνονται παράλογα.

Άν όμως σταθούμε με σεβασμό στο σταυροδρόμι που ενώνει την επιστήμη με την φιλοσοφία και την φιλοσοφία με τη θρησκεία, άν σκύψουμε το κεφάλι και ενδοσκοπίσουμε τις Αρχές της Ζωής στην φύση και τον Μικρόκοσμο… κι άν το σηκώσουμε ψηλά, στον ουράνιο θόλο και ενδοσκοπήσουμε τις αρχές της ζωής στον Μεγάκοσμο και κάνουμε βίωμά μας αυτές τις «Αρχές της Ζωής» που είναι αιώνιες, από πάντα για πάντα, τότε, με απέραντο σεβασμό στο «γίγνεσθαι» του κόσμου που συνιστά τη ροή της αιωνιότητας, θ’ απλώσουμε το χέρι μας, θα πάρουμε την μικρή ταμπέλλα που γράφει κάτω από τον πίνακα «Νεκρά Φύσις» και θ’ αναρτίσουμε την καινούργια «Ζώσα φύσις».

Επιμύθιος ευχή: Μην προσβάλετε την φύσιν!

Δημοσιεύθηκε: 26-2-2006