Θεϊκόν – Ανθρώπινον
Θεϊκόν (Θεϊκόν εστί, το Τέλειον)
Η δημιουργία του Ανθρώπου, των Όντων της Φύσεως, η Φύσης, η Γη, το Ηλιακό Σύστημα, ο Γαλαξίας μας, το Σύμπαν ολόκληρο συμπεριλαμβανομένου του συνόλου των Νόμων, των Αξιών και των Κωδίκων στις μαθηματικές τους οντότητες αποτελούν έργο μιας ανώτερης Διάνοιας, που οι άνθρωποι του Πλανήτη, ονόμασαν Θεό.
Ό,τι η Φύση παράγει, αυθόρμητα αναπαράγεται.
Η έννοια της συνέχειας δηλώνει την άνοδο, την ακμή και την παρακμή της ύλης, μέσω της φθοράς. Η φθορά έχοντας την «συνέχεια» μέσα της αναπαράγει το είδος στο οποίο ανήκει μέσω των φυσικών μηχανισμών του νερού, του αέρα, της θερμοκρασίας, του χώματος, των χημικών διεργασιών της ενόργανης και της ανόργανης χημείας.
Τα είδη και τα γένη που παράγονται μέσω της φυσικής συνέχειας είναι άρρηκτα δεμένα με το Όν, τον Θεό του Παντός. Η έννοια της Αιωνιότητος συνυπάρχει με την έννοια της συνεχούς αναπαραγωγής των όντων και των φαινομένων της Φύσης και του κόσμου. Ο θάνατος είναι αποτέλεσμα φυσικής φθοράς η οποία αναπαράγει την αυθόρμητη αναγέννηση, μέσω του Νομικού πλαισίου του Σύμπαντος κόσμου. Αυτό συνιστά την ανθρώπινη αθανασία, παράλληλα με την αθανασία του παντός.
Ανθρώπινον (Ανθρώπινον εστί, το Ατελές)
Η ανθρώπινη οντότητα έχει θεϊκή καταγωγή με ανθρώπινο συνεχές. Ο άνθρωπος, ως ευφυές ον, παράγει με τον νου και τα χέρια του δημιουργήματα που μόνον όσα ανήκουν σε φυσικές επιλογές, δηλαδή η καλλιέργεια των αγρών, η αναπαραγωγή των ζώων, η προστασία του δασικού, του θαλάσσιου, του υπόγειου και του εναέριου πλούτου της Γης έχουν τη συνέχεια μέσα τους.
Οι ανθρώπινες ασχολίες με κατασκευές σπιτιών, αυτοκινήτων, δρόμων, ειδών ένδυσης, σίτισης, διασκέδασης, εφήμερης κάλυψης αναγκών θεωρούνται θνητές με συγκεκριμένη λήξη.
Η κληρονομική ελευθερία της ανθρώπινης βούλησης από τον Θεό επιτρέπει την ανεπίστρεπτη φθορά σε κάθε κατασκευή από τα ανθρώπινα χέρια, στο τέλος του κύκλου υπάρξεώς της. Στην έννοια των ανθρώπινων δραστηριοτήτων υπάρχουν οι καλές και οι κακές πράξεις, αυτές δηλαδή που συνάδουν ή δεν συνάδουν με τον Φυσικό Νόμο.
Η κληροδοτημένη λογική από τον Θεό, επιτρέπει στον άνθρωπο να μπορεί να αναγνωρίζει την καλή και την κακή πράξη. Στον ανθρώπινο βίο η προσφορά, η ανθρώπινη βοήθεια στον συνάνθρωπό μας, ο σεβασμός στους Νόμους του Κράτους, η επιδίωξη της Γνώσης του Κάλλους, του Ιδανικού, της Αρετής, της Ευπρέπειας συνιστούν έννοιες του Καλού και του Αγαθού.
Η επιθετική διάθεση στον συνάνθρωπό μας, η κλοπή, η ύβρις , το λάκτισμα, η προσβολή, το μίσος, η μοχθηρία και τελικά ο πόλεμος, η δολοφονία – ανεξαρτήτως αιτίας – ανθρώπων σε ανθρώπους συνιστούν πράξη τιμωρητική.
Επειδή η ανθρώπινη φύσης διέπεται, σε βάθος έννοιας, από πνοή θεϊκή, λόγω της θείας καταγωγής της, στα πλαίσια της Ουράνιας Νομοτέλειας ο άνθρωπος, μετά θάνατον, υπάγεται σε κρίση Συνειδήσεως, σύμφωνα με όλες τις διαμορφωμένες αντιλήψεις του Χριστιανισμού και των μεγάλων θρησκειών του κόσμου.