Υπάρχουν πολλοί αναγνώστες που με ρωτούν, άν ο θάνατος είναι μία πραγματικότητα, ή άν είναι μια πλάνη των ζωντανών.
Το σύνολο της Ανθρωπότητος αγωνιά για την αποκρυπτογράφηση του κώδικα του θανάτου. Ο έμφυτος φόβος του τέλους της ζωής, μας συντροφεύει σ’ ολόκληρο το μήκος του βίου μας. Και το βρίσκω πολύ φυσικό για όσους δεν διαβάζουν Πλάτωνα ή Αριστοτέλη, ή Αναξαγόρα, ή Εμπεδοκλή, ή Αϊνστάϊν, ή Hawking, ή γενικώτερα Φιλοσοφία και Αστροφυσική.

Βεβαίως, η Χριστιανική θεολογία, δια Ιησού Χριστού, μνημονεύει την αιωνιότητα.
Όμως σήμερα, σ’ ένα κόσμο που οι επιστήμες κυριολεκτικώς καλπάζουν – πάντα εντός των ορίων της κλασσικής φιλοσοφίας – ο σύγχρονος άνθρωπος αναζητά την απάντηση μέσω της επιστήμης που στηρίζεται στην απόδειξη και όχι μέσω της θρησκείας που στηρίζεται στην πίστη.

Κι ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή τους. Το ερώτημα είναι:
«Υπάρχει θάνατος»; Υπάρχει δηλαδή τέλος της υπάρξεώς μας με υπαγωγή του «εγώ μας» σ’ ένα μηδέν, χωρίς καμία αίσθηση ζωής;
Με λίγα λόγια, χανόμαστε; Ή συνεχίζουμε να ζούμε;

Η φιλοσοφία απαντά. «Ουδέν απόλυται!». Τίποτα δεν χάνεται. Όλοι και όλα παραμένουν σε μία «δυναμική συνέχεια». Σ’ όλα αυτά η επιστήμη παίρνει θέση διτή: Η μία, που αναφέρεται στο BIG BANG, ότι δηλαδή το Σύμπαν άρχισε κάποτε και κάποτε θα τελειώσει, υποστηρίζει την «οριστική απώλεια» του Σύμπαντος κόσμου και βεβαίως ημών των ιδίων. Η δεύτερη που είναι εκτός από επιστημονική, ταυτόχρονα και φιλοσοφική, τοποθετεί «το Πλήρες, το Ολοτελές, το Αρμονικόν, το Εξισωμένον, το Άριστον και Τέλειον Σύμπαν» στον θώκο της Αιωνιότητος.

Σε προσωπικό επίπεδο, το BIG BANG είναι ένα παραμύθι που χαϊδεύει τα αυτιά των απίστων, των καιροσκόπων, των τζογαδόρων, των απλήστων, των κατά πάντα αμαρτωλών, των εκπορνευομένων, των, τον πλούτον λατρευόντων, των ληστών, όλων εκείνων που η έννοια της ζωής είναι γι’ αυτούς μία «αρπαχτή».

Δεν πιστεύουν σε τίποτα κι όλα προσπαθούν να τα ρουφήξουν με το καλαμάκι της καλοπέρασης και της ηδονής, αφού πιστεύουν ότι κι αυτούς θα τους ρουφήξει κάποτε μία «Μεγάλη Σύνθλιψη». Η θεωρία της Σχετικότητος, αλλά και η υπερβατική εξίσωση του Πυθαγόρα στην βαθύτερη έννοια και κατανόησή τους, θεμελιώνουν το αιώνιον και το πλήρες της δεύτερης απόψεως των επιστημόνων.

Ο θείος Πλάτων λέει: «Φιλοσοφία, είναι η ασχολία του θανάτου». Όμως, η ασχολία του θανάτου είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση!
Άν ασχοληθούμε με το θάνατο με τόλμη, με αφοβία, με επιστημονικότητα, με ηθική προσέγγιση, με απαλλαγή της συνειδήσεώς μας από τις τάσεις των «χαμηλών ενστίκτων» και άνοδο της ψυχής μας στις ουράνιες σφαίρες, τότε αυτόχρημα ανάγουμε τους εαυτούς μας σε φιλοσόφους.

Η έννοια του θανάτου, δίνει την απάντηση στο ερώτημα «τι είναι ζωή».
Στο πλαίσιο της ζωής, ο Θεός των πάντων τοποθέτησε τον άνθρωπο στην κορυφή της Δημιουργίας. Έχουμε πέντε αισθήσεις και σκεφτόμαστε: «Όταν πεθάνω, θα μπορώ να βλέπω, να ακούω, να εγγίζω, να μυρίζω, να γεύομαι;» Και συνεχίζουμε να σκεφτόμαστε: «Τώρα, αισθάνομαι ότι, εγώ είμαι εγώ κι εσύ είσαι εσύ! Όταν πεθάνω θα υπάρχει το εγώ μου; Κι εσύ; Θα είσαι εσύ;»

Οι ηλικιωμένοι προχωρούν και σε πιο σκληρά ερωτήματα: «Εγώ, πια γέρασα, ο χρόνος με κατέβαλε. Γέμισε ρόζους ολόκληρο το σώμα μου, οι δυνάμεις μου μ’ εγκαταλείπουν λίγο λίγο, οι αισθήσεις μου καταρρέουν. Άν υπάρχει ζωή μετά θάνατον, πως άραγε θα γυρίσω πίσω στο χρόνο, αφού ο χρόνος πηγαίνει μόνον μπροστά;». Την απάντηση σ’ όλα αυτά, την δίνουν στερεότυπα τόσο η φιλοσοφία όσο και η έγκριτη επιστήμη των εγκρίτων επιστημόνων.

Χρόνος δεν υπάρχει με την έννοια της υπόστασης, αλλά, ούτε και χώρος υπάρχει με την έννοια της υπόστασης. Η εννοιολογική ιδιότητα του χωρόχρονου βολεύει τους φιλοσόφους να προβαίνουν σε συλλογισμούς και τους επιστήμονες σε υπολογισμούς μαθηματικούς και γεωμετρικούς, χωρίς όμως κανένα προσδιορισμό πραγματικής τιμής και αξίας στο χρόνο ή τον χώρο.

Ζούμε σ’ ένα αιώνιο «τώρα» που, το «πάντα», είναι ερμητικά κλεισμένο στη δομή του.
Ποτέ δεν υπήρξαμε και ποτέ δεν θα υπάρξουμε. Πάντα θα «είμαστε τώρα». Η ιδιότητα της αθανασίας μας είναι η ίδια η τελειότητα του Σύμπαντος, που έχει απειροστικά εξισωμένες όλες τις δυνάμεις του.

Η ψυχή μας ανήκει στο σύνολο της ψυχής του κόσμου, από το οποίο προέρχεται και ταυτόχρονα ανήκει. Η μοναδική πραγματικότητα στο Σύμπαν είναι η ψυχή και ο κόσμος της. Όπως και ο ίδιος ο Πλάτων λέει: μόνον οι αξίες είναι αυτές που προσδιορίζουν «το πραγματικόν». Όμως, η ψυχή του Σύμπαντος κόσμου με την οποία είμαστε ενοποιημένοι, λειτουργούν μ’ ένα απειροστικό λογιστικό σύστημα κατανομής των ανθρωπίνων πράξεων. Τα καλά και τα κακά που πράτουμε σ’ αυτό τον κόσμο, καταγράφονται στους ισολογιστικούς πίνακες του Παντός. 

Μέσα σ’ ένα μικροτσίπ υπάρχει ένας ολόκληρος παράδεισος και σ’ ένα άλλο μικροτσίπ μια ολόκληρη κόλαση, μέσα στη δομή των οποίων οι άνθρωποι που ήρθαν, αυτοί που είναι κι αυτοί που θα’ ρθουν, έχουν «χτυπήσει κάρτα» των πράξεών τους. Το Σύμπαν ξέρει το παρελθόν και το μέλλον «τώρα» και σε κάθε «τώρα». Κι άν με ρωτήσετε, τι είναι η Συμπαντική ψυχή μέσα στην οποία θα «ζήσουμε» όταν πεθάνουμε σας απαντώ: Το φως! Το φως μ’ ολόκληρο το περιεχόμενό του.

Το φως είναι η πραγματικότητα, μέσα στην οποία θα βιώσουμε μετά τον θάνατό μας μέσα σε πόλεις θαυμαστές, τον κόσμο των ιδεών, των ουρανίων πνευμάτων, της απόλυτης ευδαιμονίας.

Η Κβαντική Φυσική έρχεται στο άμεσο μέλλον να δώσει στοιχεία για το φως και τις ιδιότητές του, που η ανθρωπότητα θα μείνει άναυδη. Νέοι και γέροι, πλούσιοι και φτωχοί, νοήμονες και λιγώτερο νοήμονες, αναζητάμε μέσω της γνώσης και της επίγνωσης, διαρκώς το φως και την πηγή του. Άν πάλι, με ρωτήσετε ποία είναι η Πηγή, ρωτήστε το βράδυ στην προσευχή σας τον Ιησού. Αυτός, ξέρει!

Δημοσιεύθηκε: 9-7-2006