«Δεν υπάρχει μηδέν. Εκ του μηδενός δεν γεννάται τίποτα». Παρμενίδης. 

Όταν μια ζητούμενη ερμηνεία μας για τον τρόπο λειτουργίας των μερών ή του συνόλου του Σύμπαντος δεν συμπίπτει με τις προθέσεις μας, η απάντηση της ερώτησής μας παρουσιάζεται ως χαοτική. 

Πρέπει όμως να δεχθούμε πως ο άνθρωπος, από τα πολύ αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα και μέχρι το απώτερο μέλλον, κρύβει σε βάθος σκέψης, μια εμμονή να ανακαλύψει την Τάξη που προκύπτει από το Χάος, σε τέτοιο βαθμό, ώστε η πρόοδος, γενικότερα των επιστημών να στηρίζεται στο βάθρο αυτής της εμμονής. 

Αν ασχοληθούμε για παράδειγμα με το φώς, το οποίο αποκαλύπτει μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας τα θαυμαστά έργα της δημιουργίας, αυτό το φώς αν και αποτελείται από κύματα, συμπεριφέρεται σαν να αποτελείται από σωματίδια. Η Αρχή της Απροσδιοριστίας του Heisenberg υποδηλώνει, με την χρήση κάποιων καινούργιων μαθηματικών εργαλείων, ότι και τα σωματίδια, σε μια καθαρά χαοτική ερμηνεία συμπεριφέρονται, κατά ένα περίεργο τρόπο σαν κύματα, δεν έχουν καθορισμένη θέση, αλλά, απλώνονται στον κοσμικό χώρο με μια συγκεκριμένη κατανομή πιθανοτήτων. 

Μέσα σε αυτή την συνεχή πάλη μεταξύ της Τάξης και της Αταξίας, της Αρμονίας και του Χάους, που γεμίζει με ερωτήσεις τα εργαστήρια των επιστημόνων, ιδιαίτερα της Φυσικής του Διαστήματος, η εφευρετικότητα της ανθρώπινης διάνοιας, προσφέρει στο πέρασμα των χρόνων απαντήσεις που οδηγούν τις κοινωνίες του κόσμου σε διαρκώς καινούργιους προβληματισμούς. 

Στην Αρχαία Ελλάδα, τον 8ο αιώνα προ Χριστού, ο Ησίοδος παρουσιάζει για πρώτη φορά στην υπάρχουσα τότε ιστορία της Γης την γνωστή ως «Θεογονία του Ησίοδου», η οποία περιγράφει με γλαφυρό τρόπο, το Χάος σαν την πρωταρχική εκδήλωση του κόσμου, ο οποίος, μέσα από μια εξελικτική πορεία μιας συνεχούς μεταβολής της κίνησης και της Ύλης από το ενιαίο στο διαχωρισμένο, από το ομοιόμορφο στο πολύμορφο, από την Μονάδα, στο πλήθος. Ακολουθεί, μέσα από μια ατελείωτη πάλη των δημιουργικών αντίθετων δυνάμεων η Συμμετρία, η Ισορροπία, η τελική Αρμονία και η Ζωή, που κάνουν το Σύμπαν να υπάρχει. Οι συνθήκες είναι αποτέλεσμα των αντιθέσεων, όπου τυχαία και δυσεπίλυτα στοιχεία της άπειρης ύλης, μορφοποιούνται σε συντεταγμένες καταστάσεις. 

Οι μαθητές του Αναξίμανδρου, ο Αναξιμένης διακηρύσσει ότι η κοσμική γένεση, μέσω των χαοτικών της διαδικασιών, έχει την βάση της στην πύκνωση και την αραίωση του αέρα. Οι ποικίλες πυκνότητες του αέρα γεννούν τις ποικίλες ουσίες που δημιουργούν φυσικό κόσμο.

Σε συνέχεια, ο Αναξαγόρας, ο φιλόσοφος από τις Κλατομενές, γεννημένος το 500 π.Χ, βαθύς μελετητής της Αταξίας που συντάσσει την Τάξη, δέχεται ότι «Στην αρχή, τα στοιχεία ήταν ανακατεμένα και συγκεχυμένα. Όλα ήταν μέσα σε όλα!» Η Τάξη που προέκυψε μέσα στο διαχωρισμό των ειδών και των γενών, είχαν σαν αρχή τους μια πολυποίκιλη, απροσδιόριστη μάζα που, στο μίγμα της, ο παγκόσμιος Νους προσέδωσε την κίνηση, το διαχωρισμό και την αρμονική τάξη. Η πρωταρχική ύλη, με λίγα λόγια, έκρυβε μέσα της, εν δυνάμει την τελική τάξη. Στην Βίβλο της «Γένεσις» διαβάζουμε ότι: «Η Γη ην αόρατος και ακατασκεύαστος και σκότος επάνω της αβύσσου. Και είπεν ο Θεός: Γεννηθήτω φως… και εγένετο φως». 

Σε μια επιστημονική, σύγχρονη προσέγγιση, πέρα από τις ανακολουθίες που προκύπτουν από την σειρά γεγονότων της «Γένεσης», αυτό που μας μένει είναι ότι και πάλι το Χάος, είναι ο πρωταγωνιστής της Αρχής της Δημιουργίας. 

Στην εποχή μας, η έννοια του Χάους, χαρακτηρίζεται από τον τομέα επιστήμης που αναλύει την πολυπλοκότητα της λειτουργίας των φυσικών συστημάτων, των οποίων η εξέλιξη έχει εξάρτηση από την αρχέγονη αρχή τους. 

Η θεωρία του Χάους ή της Χαοτικής Κατάστασης αφορά στην συμπεριφορά συγκεκριμένων μη γραμμικών δυναμικών συστημάτων τα οποία αναπτύσσονται στην πορεία τους από μια ευαίσθητη εξάρτηση από τις υφιστάμενες αρχικές συνθήκες αλλά και από μια μη περιοδικότητα. 

Το αποτέλεσμα που προκύπτει από αυτή την ευαισθησία συνιστά μια φαινομενική τυχαιότητα της συμπεριφοράς των συστημάτων, παρά το γεγονός ότι τα συστήματα αυτά είναι αιτιοκρατικά ή ντετερμινιστικά. 

Αυτό δηλώνει ότι οι Νόμοι της Εξέλιξής τους δεν περιέχουν τυχαίες παραμέτρους και ενεργούν με βάση τον ορισμένο τους σκοπό. 

Πρέπει να τονισθεί, ότι ένα μη γραμμικό δυναμικό σύστημα είναι δυνατόν να παρουσιάσει μια ή περισσότερες συμπεριφορές όπως π.χ.: 

Να καταλήγει σε ηρεμία (ακολουθία προς την ακινησία).

Διαρκώς σε συστήματα που έχουν υποστεί φραγμό, συνεχώς.

Να πραγματοποιεί περιοδική ή μη περιοδική κίνηση. 

Να πραγματοποιεί χαοτική κίνηση. 

Σημειώνεται επίσης ότι η Επιστήμη του Χάους απετέλεσε στον 20ο αιώνα την τρίτη μεγάλη Επανάσταση, με πρώτη την Κβαντική Μηχανική και δεύτερη την Γενική και Ειδική Σχετικότητα. 

Πρέπει στο σημείο αυτό να τονίσουμε ιδιαιτέρως ότι, ο Αϊνστάιν, για να υποστηρίξει την Θεωρία της Σχετικότητας, είχε δεχθεί ότι «το Σύμπαν είναι σταθερό» λαμβάνοντας υπ’ όψιν του τα όσα ο Παρμενίδης είχε υποστηρίξει πριν από 2.500 χρόνια.

Σκεφτόμενος όμως ο Αϊνστάιν τον Νόμο της Βαρύτητας του Νεύτωνος, η οποία, θα ήταν δυνατόν να διαταραχθεί στις πολύ μεγάλες αποστάσεις, καθιέρωσε την γνωστή «Κοσμολογική Σταθερά» που την αναπαρέστησε με το Ελληνικό, κεφαλαίο γράμμα Λ, η οποία στην επιστημονική της εξήγησε εννοούσε ότι «ο χωρόχρονος έχει την ενδογενή τάση να διαστέλλεται».

Σκοπός της Επιστήμης του Χάους είναι η μίμηση της Συμπαντικής Τάξης στην απόκτηση ισορροπίας στην σκέψη των ανθρώπων και στην καθημερινότητα γενικά και με απώτερο σκοπό οι χαοτικές δυνάμεις της φύσεως να υποταχθούν με την αξιολόγησή τους στα πεδία της ανθρώπινης γνώσης.

Στα επιστημονικά συγγράμματα επισημαίνεται ότι το χάος έχει τρείς διαφορετικές ιδιότητες: 

1) Την ασχημάτιστη άμορφη ύλη, χαρακτηριζόμενη και ως χαοτική που υπήρχε σε έκνομη κατάσταση πριν το Σύμπαν δημιουργηθεί.

2) Την απόλυτη αταξία, η οποία σε συγχυτική κατάσταση γεμίζει το χώρο.

και 3) Την «μέσω στοχασμού συμπεριφορά» όπως χαρακτηριστικά εκδηλώνεται μέσα σε ένα ντετερμινιστικό σύστημα. Ο στοχασμός δηλώνει το τυχαίο το απρογραμμάτιστο. Ο ντετερμινισμός σημαίνει το αιτιατό που προκύπτει από την αιτία, το Νομοτελειακό που προκύπτει από τον Νόμο. Σε ένα φυσικό σύστημα εντροπία είναι ο βαθμός Αταξίας που χαρακτηρίζει το ίδιο το σύστημα.