Ανέλιξη είναι ή, πρέπει να είναι, η ενδογενής τάση που έχει το Σύμπαν ή ο χώρος να συστέλλεται σε ένα ισότιμο βαθμό με τον βαθμό της εξέλιξης. Αυτό στηρίζει την θεωρία της «σταθερής κατάστασης». Τόσο η Εξέλιξη όσο και η Ανέλιξη αφορούν σε επιστημονικές απόψεις οι τιμές των οποίων πρέπει να είναι ισοδύναμες για να μπορεί το Σύμπαν να υπάρχει στη διηνεκές και να διατηρεί την πληρότητά του. Πριν αναφερθούμε στις απόψεις που δημιουργήθηκαν στις Σχολές της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματικής από τον 6ο αιώνα  προ Χριστού μέχρι τον 3ο αιώνα μετά Χριστού, θα επισημάνουμε μερικές επιστημονικές Αρχές που επιβεβαιώνουν την Σταθερή Κατάσταση που λειτουργεί η Φύση, η Γη, το Ηλιακό μας σύστημα, το γνωστό μας Σύμπαν.

• Ανθρωπική αρχή (Anthropic principle) είναι η Αρχή που ορίζει ότι : Το σύμπαν  είναι αυτό που είναι, για τον λόγο ότι, αν ήταν διαφορετικό δεν θα ήταν αυτό που βλέπουμε αυτή τη στιγμή, εμεί, οι άνθρωποι.

• Νόμος της ασθενούς πυρηνικής δύναμης που αφορά στην δεύτερη ασθενέστερη από τις τέσσερις θεμελιώδεις δυνάμεις που έχουν πολύ μικρή ακτίνα δράσης και έχει επίδραση σε όλα τα σωματίδια της ύλης αλλά όχι στα σωματίδια που αποτελούν φορείς αλληλεπίδρασης.

• Νόμος της βαρύτητας που αφορά στην ασθενέστερη από τις τέσσερις ενεργές δυνάμεις της φύσεως αλλά την ευρύτερη σε έκταση δραστηριότητα με το βάρος θεωρούμενο ως η δύναμη που ασκείται σε ένα σώμα από τον ίδιο τον Νόμο της βαρύτητας και είναι ανάλογο με την μάζα του σώματος.

• Νόμος διατήρησης της ενέργειας είναι ο Νόμος της Φυσικής που αναφέρει ότι η ενέργεια δεν είναι δυνατόν να δημιουργηθεί από το τίποτα ή να εξαφανισθεί.

• Νόμος δυνάμει σωματιδίου. Αφορά στο σωματίδιο που ποτέ δεν μπορεί να ανιχνευθεί άμεσα, με βάση την επιστήμη της Κβαντικής Φυσικής.

• Νόμος Ισχυρής Πυρηνικής Δύναμης. Αφορά στην ισχυρότερη από τις τέσσερις θεμελιώδεις δυνάμεις με την μικρότερη ακτίνα δράσης και την συμμετοχή της στην αλληλεπίδραση. Στον σχηματισμό των πρωτονίων και των νετρονίων συγκρατεί  τα κονάρκ, ενώ στον σχηματισμό των πυρήνων συγκρατεί τα πρωτόνια και τα νετρόνια.

• Μαγνητικό πεδίο είναι το πεδίο που ευθύνεται για την ύπαρξη των μαγνητικών δυνάμεων. Το μαγνητικό και το ηλεκτρικό πεδίο αποτελούν το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο.

• Πρωτόνιο είναι ένα σωματίδιο με θετικό ηλεκτρικό φορτίο. Τα πρωτόνια και τα νετρόνια συνθέτουν του πυρήνες των ατόμων.

• Σκοτεινή Ύλη είναι η Ύλη σε Γαλαξίες  και σε σμήνη Γαλαξιών που δεν έχουμε τη δυνατότητα παρατήρησής τους αλλά την ανιχνεύουμε μέσω βαρυτικών συνεπειών που δημιουργούνται από την ίδια. Η μορφή της σκοτεινής ύλης καλύπτει ποσοστό μεγαλύτερο από το 90% της μάζας του Σύμπαντος.

• Νόμος της Σταθερής Κατάστασης (stationary state). Μια κατάσταση που δεν μεταβάλλεται από το πέρασμα του χρόνου.

Αναφερθήκαμε σε ένα πολύ μικρό βαθμό νομοθετημάτων της φύσης σε σχέση με έναν τεράστιο αριθμό που αφορά την αυθόρμητη ετοιμότητα του φυσικού κόσμου ή οποία λειτουργεί μέσα σε ένα αιώνιο πρότυπο αναδημιουργίας κάθε δημιουργήματος ώστε το «είναι» και το «γίγνεσθαι» να αποτελούν στο διηνεκές μια συνεχή μετάβαση από την Νομική Δυνατότητα στην φυσική πραγματικότητα. 

Θεωρείται αδύνατος ο ισχυρισμός ότι μετά από ένα BIG BANG, μετά από μια «έναρξη» από το τίποτα στο κάτι, να δημιουργούνται κανόνες και νομοθετήματα όπως μερικά από αυτά αναφέραμε στην αρχή που μεσολαβούν και εμπλέκονται σε ένα Σύμπαν «σε Κατάσταση Δημιουργίας». Για μια πληρέστερη αντίληψη μας για την αυτόματη «ανέλιξη» του κόσμου η οποία ισοτιμημένη με τη λεγόμενη «εξέλιξη» κάνει τον κόσμο να υπάρχει όπως τον βλέπουμε σήμερα και από πάντα, αναφερόμεθα στα ακόλουθα: Ο Εμπεδοκλής και π Αναξαγόρας αναπτύσσουν τις παρακάτω θέσεις:

• Πηγή κάθε μορφής Γνώσης είναι ο Αισθητός κόσμος, ο οποίος στην βάση του έχει τον Νου!
• Το σύνολο της ύλης του Παντός είναι σταθερό!
• Η ύλη στο Σύμπαν του Μείζονος (Μεγάκοσμος) και στο Σύμπαν του ελάσσονος (Μικρόκοσμος) αποτελείται από μέρη απεριόριστα μεγάλα και απεριόριστα μικρά.
• Η γένεση και η φθορά αφορούν στη δέσμευση και την αποδέσμευση αυτών των μερών.
• Στη διαδικασία από την γένεση στην φθορά και από την φθορά στη γένεση ισχύει ο Νόμος «Τῷ ὁμοίῳ τό ὅμοιον!».

Το  σύστημα του νομικού πλαισίου, στην πρωτότυπη μορφή του, υπάρχει στα χέρια της επιστήμης μέχρι σήμερα από τον ίδιο Λεύκιππο και γράφει: «Ουδέν χρήμα μάτην γίνεται, αλλ’ εξ αιτιότητας και υπ’ ανάγκης». Σε ένα Σύμπαν ασύλληπτης τελειότητας και συνοχής της ανέλιξης του τίποτα δεν είναι τυχαίο διότι ο Νόμος της Αιωνιότητας και ο Νόμος της Ανάγκης επιβάλλουν τον κανόνα της ίδιας της τελειότητας. Ο Αναξαγόρας και ο Εμπεδοκλής στηρίζουν το βάθρο της Ελεατικής Οντολογίας. «Τίποτα δεν γίνεται από το Μηδέν και τίποτα δεν καταλήγει στο Μηδέν». Το Ον είναι άναρχο, ατελείωτο και ποιοτικά αναλλοίωτο. 

«Δεν υπάρχει γένεση και φθορά όπως οι άνθρωποι εξηγούν τη ζωή και τον θάνατο. Η συνένωση και ο διαχωρισμός  των στοιχείων της ύλης καθιστά δημιουργήματα άφθαρτα». «Όλες οι ουσίες της Γης και του κόσμου αφορούν σε στοιχεία αιώνια και αμετάβλητα, χωρίς δική τους κίνηση». 
Ο Αναξαγόρας αναζητά μέσα από τις προσωπικές του  εμπειρίες την Αρχή της Κίνησης και εισάγει στον κοσμικό χώρο του Νου.  Ο Νους συνιστά τη συμπαντική τάξη. Η τάξη σαν διανοητική δύναμη και ψυχική επιβολή συνιστά την «Κινητική Αιτία» η οποία δεν έχει ούτε αρχή ούτε τέλος, είναι αιώνια και στο διηνεκές αποτελεί τον δημιουργικό μοχλό υπάρξεως του Σύμπαντος. 

Ο Παρμενίδης ισχυρίζεται ότι «…υπάρχουν πολλά σημάδια που μας δείχνουν ότι το Ον (ο Δημιουργός) είναι αγέννητο και αθάνατο. Το Ον αποτελεί ολότητα, είναι αμετακίνητο και δεν έχει τέλος. Ποτέ σε κανένα παρελθόν «δεν ήταν» και σε κανένα μέλλον «δεν θα είναι», επειδή τώρα, στην κάθε παρούσα «στιγμή», «είναι όλο μαζί » ένα και έχει τη συνέχεια μέσα του». Και ο Παρμενίδης με την παγκόσμια σκέψη του συνεχίζει:

« – Και, για ποια αιτία να γεννηθεί το Ον; Και, από το πράγμα θα μεγάλωνε; Βέβαια δεν μιλάμε για το Μη Ον, γιατί αυτό, δεν υπάρχει! Και, αφού, δεν υπάρχει, τίποτα από αυτό μπορεί να προκύψει. Όμως, το Ον που υπάρχει είναι Αδιαίρετο, έχει μια Ουσία η οποία έχει τη «Συνέχεια» μέσα της και ταυτίζεται μόνον με τον εαυτό του.  Το Ον είναι Ακίνητο, υπάρχει πάντα στον ίδιο χώρο, όπως η Ανάγκη το έχει ορίσει. Το Ον έχει για σχήμα μια τέλεια Σφαίρα, χωρίς Αρχή και, χωρίς τέλος, Αδιαίρετη, Αμετάβλητη, Σταθερή και πάντα ταυτόσημη μόνον με τον Εαυτό της». 

Κι’ έρχεται σε συνέχεια ο Ζήνων, ο μαθητής του Παρμενίδη (490-430 π.Χ.) ο οποίος διδάσκει ότι «… το Ον δεν κινείται μέσα στο χώρο, ούτε υπάρχει χώρος, γιατί αν υπάρχει ας μας πει κάποιος που βρίσκεται; Αν ο χώρος ανήκει στο Είναι, που θα μπορούσε να είναι; Αλλά, αν το Είναι, ολόκληρο, είναι μέσα στο Χώρο, τότε ο Χώρος θα πρέπει να βρίσκεται μέσα σε έναν άλλο Χώρο, πράγμα αδύνατο. Για την αιτία αυτή, Χώρος δεν υπάρχει». Οι έννοιες του Χώρου, του Χρόνου και της Κινητικής Αρχής όπως διαπιστώθηκε από τον Ζήνωνα, απασχόλησαν σοβαρά τον Αριστοτέλη και, στην εποχή μας τους θεωρητικούς των Φυσικών και Μαθηματικών Επιστημών.

Υπάρχουν αμέτρητα παραδείγματα από τους σοφούς Διδάσκαλους της Αρχαίας  Ελληνικής Γραμματικής οι οποίοι, ασχολούμενοι σοβαρά, με τις Αρχές της Κίνησης, της Δημιουργικής Αρχής και του Είναι, των  πραγμάτων του κόσμου, κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι, το Σύμπαν ποτέ δεν άρχισε, ποτέ δεν θα τελειώσει, η επιστημονική εξήγησή του είναι κρυμμένη πίσω από τη θεολογική του υπόσταση, ότι η Εξέλιξη και η Ανέλιξή του βολεύουν τον ερευνητή αλλά δεν εξηγούν το ερευνώμενο κι’ ότι οι μελλοντικές επιστήμες σύμφωνα με τις πνευματικές ενασχολήσεις των ερευνητών διαρκώς θα ισχυρίζονται άλλοτε ότι ανακάλυψαν την «Αρχή» και άλλοτε ότι «Δεν υπάρχει Αρχή»!  Όμως, καμμιά επιστήμη του Μέλλοντος δεν θα μπορεί να αποδείξει πειραματικά την οριοθέτηση του Απείρου, υπό πάσαν έννοιαν νοούμενου.