Εγώ - Υπερεγώ
Εγώ
«Εγώ», είναι η ιδιαιτερότητα που έχει ο άνθρωπος να βυθίζεται στα βάθη του εαυτού του, να κινεί τον νόμο της Αυτοδιάγνωσης, του Αυτοπροορισμού, της Αυτοπεποίθησης, της σχέσης της ύπαρξής του με το περιβάλλον, την φύση, το Διάστημα, τον Θεό και μέσω της ενδελεχούς έρευνάς του να αυτοπροσδιορίζεται.
Η, σε βάθος νοήματος, σχέσις του εαυτού μας με το Όν, τον Θεό, μας δίνει την δυνατότητα να αποχωριζόμαστε νοερά από τον κόσμο που μας περιβάλλει και «μετ’ εαυτού να συζώμεν», επιδιώκοντες την ένωσή μας με το θείον. Η επική διδασκαλία του «Γνώθι σ’ αυτόν», του Σωκράτους, παραπέμπει τον άνθρωπο της κάθε εποχής να αναζητά τις φυσικές καταβολές του, να ανιχνεύει τις ρίζες υπάρξεώς του να αυτοπροσδιορίζεται ως μέλος ενός κοινωνικού συνόλου αλλά και μιας εξατομικευμένης και ξεχωριστής προσωπικότητας και να εγγίζει τις γεννήτριες του μηχανισμού που συνδέει τον εαυτό του με τον ίδιο τον Θεό. Στην ηθική του προέκταση το «Εγώ» ανάγεται στον κανόνα: «Αν ο αγώνας για επιβίωση, γινόταν αγώνας για συνύπαρξη, όλοι θα επιβίωναν ευτυχείς!».
Η ενδόμυχη ψυχική σχέση να συνυπάρχει το «Εγώ» στο «Εμείς» καθορίζει το ποιοτικό μέρος του εαυτού μας ως άτομο στο σύνολο της κοινωνίας. Ο Φρόυντ διατείνεται ότι, όταν η ανθρώπινη συμπεριφορά υποκινείται από ανεπιθύμητες παρορμήσεις και απόκρυφα ένστικτα που με την σειρά τους δημιουργούν παθολογικές παραστάσεις στις ανθρώπινες φυσικές ανάγκες, τότε το «Εγώ» βιώνει την πτώση της συνειδησιακής του εκτροπής.
Ερμηνεύοντας τις βιωματικές ανάγκες του «Εγώ» ως ανάγκη «βασικών ενστίκτων» αντιλαμβανόμαστε ως απαράβατους τους κανόνες του φαγητού, του νερού, της κένωσης, της ερωτικής επαφής, της σεξουαλικής ολοκλήρωσης. Η αυθύπαρκτη ανάγκη διατήρησης της ζωής και η διαρκής τάσις της ευχαρίστησης και ικανοποίησης των βιολογικών και πνευματικών απαιτήσεων, καθορίζουν την ποιοτική διαμόρφωση του «Εγώ» στη σχέση του με το οικογενειακό και το κοινωνικό του περιβάλλον.
Το «Εγώ» εξηγεί το οργανωμένο μέρος της προσωπικότητας, όταν επιδιώκει την βελτίωσή της μέσω της υπαρκτής γνώσης, της κλασσικής σοφίας, της επιστήμης και της τέχνης, ενώ, αντίθετα η αφοσίωση του «Εγώ» στο συμφέρον, στην αυταρέσκεια και στην επιδίωξη της εκάστοτε ατομικής καλοπέρασης με όρους καθαρά προσωπικούς, καθορίζει την πτώση της συνείδησης υπάρξεώς του.
Εξετάζοντας και αναλύοντας το «Εγώ» στην δυναμική της ψυχικής σχέσης του ατόμου με το κοινωνικό του περιβάλλον, πρέπει να εκπαιδεύουμε την ατομική μας ιδιότητα με όρους κοινωνικής συναίνεσης, συνοχής και προσαρμογής με τα άτομα που επικοινωνούμε και συναλλασσόμεθα μαζί τους επιδιώκοντας πάντα, οι τυχόν αντιπαραθέσεις μας να διέπονται από την ευγένεια και το απαιτούμενο ήθος μας. Ένας ζωντανός οργανισμός που μπορεί να μας εμπνεύσει για την σχέση του «Εγώ» με το «Εμείς» είναι το ίδιο το Σύμπαν.
Η ενότητα του κοσμικού χώρου και ο τρόπος γειτνίασης και συμπεριφοράς των πλανητικών και των Γαλαξιακών συστημάτων, αποδεικνύει μία σχέση «Ουράνιας συνύπαρξης» η οποία θεμελιώνει με την λειτουργική τελειότητα και το καλύτερο παράδειγμα Στοργής και Αγάπης των ζωντανών στοιχείων της φύσης στο πλαίσιο της ανθρώπινης κριτικής.
Σε επίπεδο επιβίωσης, το «Εγώ» μέσα στο οποίο εδράζεται η ατομική ψυχή, είναι αθάνατο. Μετά την απώλεια ζωής του σώματός μας, το «Εγώ» μας συνεχίζει την πορεία του, με όρους μεταφυσικούς, κουβαλώντας τις υποθήκες της ατομικής πράξεώς του από την παρούσα ζωή, στην μετέπειτα. Τελικός προορισμός του «Εγώ» είναι η ένωσή του με την Θεία Οντότητα, από την οποία προήλθε και στην οποία τείνει.
Υπερεγώ
Το «Υπερεγώ» αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του «Εγώ» με την διαφορά ότι, ενώ το «Εγώ» διαχειρίζεται τις ανθρώπινες αισθήσεις στον φυσικό κόσμο και σε ολόκληρη τη διάρκεια της σωματικής ζωής, το «Υπερεγώ» δρα ολοτελώς, στην επόμενη ζωή, κληρονομώντας την περιουσία των 5 αισθήσεων της προηγούμενης ζωής, με όρους «συνύπαρξης με το Εγώ» μέχρι το όριο της πλήρους κατάλυσής του, για την ανάδειξή του σε νέα Μορφή ενός Θείου Συνόλου.
Ο δείκτης ηθικής κατάπτωσης του ατομικού «Εγώ» καθορίζει τον τρόπο ζωής της μελλοντικής του δραστηριότητας με το «Υπερεγώ». Αν ο άνθρωπος απωλέσει τον ηθικό του προσανατολισμό στο πέρασμα της γήινης ζωής του και ταυτισθεί με πράξεις και πνεύματα δαιμόνων, θα χρεωθεί τον οδυνηρό καταποντισμό του στον Άλλο Κόσμο, με σειρά ανοδικών και καθοδικών καταστάσεων, όπου οι Νόμοι της Κοσμικής Δικαιοσύνης, της Τάξης και της Συμμετρίας θα τον αποσπούν από την ενωτική ιδιότητα του «Υπερεγώ» του, ως την στιγμή της πλήρους απολύτρωσης που θα σημάνει την ένωση του «Εγώ και του Υπερεγώ» με το Θείον. Πρέπει να γίνει αυτονόητο ότι η Πνευματική Αιωνιότητα λειτουργεί με άλλους τρόπους και άλλα χρονικά μέτρα, από αυτά που αντιλαμβανόμαστε στην Γη που γεννιόμαστε και βιώνουμε.
Όμως, ο Νόμος των προοδευτικών αναλογιών στα ανιόντα βασίλεια του ουράνιου κόσμου μας επιτρέπει να κατανοήσουμε πως όταν το «Εγώ» με την αδελφή συμμετοχή του «Υπερεγώ» προσεγγίσει την Ανώτατη βαθμίδα της πνευματικής του ολοκλήρωσης, χωρίς καμμία πλέον, δυνατότητα επιστροφής στην προηγούμενη ζωή του θα ενωθεί με την εν δυνάμει συμμετοχή του Υπερεγώ με την Συμπαντική ψυχή του Ύπερθεν Κόσμου που αποτελεί και το Αιώνιο Αρχέτυπο του Παντός.
Το «Υπερεγώ» δεν αποτελεί ούτε σύμβολο, ούτε αντίγραφο, ούτε ομοιότυπο των ανθρώπινων αισθήσεων. Το «Υπερεγώ» αποτελεί ολοκάθαρη, κρυστάλλινη Ουσία Θείου Πνεύματος και μόνο σαν ολοτελές, πανίερον και πλήρη δρα στον κόσμο του υπερπέραν. Ορισμένοι παρατηρητές διερωτώνται για ποιο λόγο το «Εγώ» δεν εντέλλεται να εκτελεί και χρέη του «Υπερεγώ» χωρίς την ένωσή του με αυτό.
Η απάντηση είναι αυτοτελής: Το «Εγώ» ανήκει στα γήινα. Το «Υπερεγώ» στα ουράνια! Το «Υπερεγώ» αποτελεί μέρος της ακατάληπτης Ουσίας του Αμερίστου, του Ενιαίου, που όταν απαιτηθεί να συντάξει και να οργανώσει το φυσικό κόσμο, κομματιάζεται, μερίζεται και διαμοιράζει το «Εγώ» στα άτομα των κοινωνιών, σε κάθε φυσικό χρόνο, σε κάθε εποχή. Το «Υπερεγώ» που ορίζεται σαν «Ουράνια Οντότης», αποτελείται «εν δυνάμει» από τον Αιθέρα! Το «Υπερεγώ» έχει την δυνατότητα να διατηρεί στο «Εγώ» την συνείδηση του «Εγώ είμαι» και του «Υπάρχω» με αποτέλεσμα, το άτομο να βιώνει την συνέχεια της Αιώνιας Ζωής, στο νέο του αιθερικό περιβάλλον.
Σε ερώτηση που προκύπτει, αν το «Εγώ» κληρονομεί τις απολαβές των αισθήσεων που είχε στον φυσικό κόσμο και τις μεταβιβάζει στις δράσεις του «Υπερεγώ». Η απάντηση είναι «ναι» με την έννοια ότι οι αισθήσεις της γήινης ζωής στον ουράνιο κόσμο δεν λειτουργούν περιοριστικά, αλλά με μια καινούρια δυνατότητα υπεραίσθησης που μόνον η ζωντανή αντίληψη της Ουράνιας ζωής μπορεί να εξηγήσει.
Απέναντι σ’ αυτές τις υπεραισθήσεις έρχεται να ορθώσει το ανάστημά της η φύση του πνευματικού κόσμου που, με αυτή, εξισώνεται με την σειρά της και ισούται με την φύση του υλικού κόσμου. Αυτή, όμως, η προέκταση, αυτή η εξίσωση είναι αδύνατον να συλληφθεί και να περιγραφεί από τον παρατηρητή της Γης. Σε επίπεδο μαθηματικής άθροισης, ο υλικός άνθρωπος με το «Εγώ» και το «Υπερεγώ» του και η υλική φύσις με την ουράνια προέλευσή της βρίσκονται ταυτοχρόνως μέσα στο ίδιο «Πνευματικό Σύνολο» στο Ένα της Γης και του Κόσμου, εκεί που Όλα και Μαζί έχουν μέθεξη με το Ακίνητον, το Αιώνιον, τον ίδιον τον Θεό-Δημιουργό!