Αθάνατον - Εφήμερον
Αθάνατον
«Αθανασία είναι η ενδογενής τάση που έχει το «είδος» να αναπαράγει αυθορμήτως τον εαυτό του,
διατηρώντας «δυνάμει» την σπερματική του, αρχέγονη, ιδιότητα».
«Κάθε ψυχή είναι Αθάνατη, γιατί, ό,τι βρίσκεται σε συνεχή κίνηση είναι Αθάνατο».
Πλάτων
Πριν αναφερθούμε στην Αθανασία της ανθρώπινης ψυχής, πρέπει προηγουμένως να ανατρέξουμε στις Αιώνιες Πηγές της Συμπαντικής Μηχανής, να μπορούμε να αποδείξουμε ότι ο Άνθρωπος της Γης βιώνει και κινείται και υπάρχει σε ένα αιώνιο Σύμπαν και σαν αναπόσπαστο μέρος του είναι κι αυτός Αθάνατος. Στρέφοντας τα μάτια μας στον νυχτερινό ουρανό, στεκόμαστε έκθαμβοι μπροστά στο φαντασμαγορικό αστρικό στερέωμα. Κάθε ένα άστρο κι ένα άγιο κερί που τρεμοσβήνει στο Ναό του Σύμπαντος. Μια ουράνια υμνωδία, στο πεντάγραμμο της οποίας κινείται σε έναν απόλυτα Αρμονικό ρυθμό, βιώνει στο σύνολό της Δημιουργίας.
Δισεκατομμύρια ήλιοι κοσμούν το δικό μας Γαλαξία ….
Δισεκατομμύρια Γαλαξίες κοσμούν τους κόσμους του Σύμπαντος, στην ξεχωριστή, μαθηματική του «θέση» ο καθένας, αφήνοντας άφωνους τους επιστήμονες-παρατηρητές, οι οποίοι απ’ τα πολύ παλιά χρόνια μέχρι σήμερα και μέχρι πάντα θα προσπαθούν να «εισέλθουν» στα μυστικά της Ζωντανής Δημιουργίας.
Κι όμως, ο ουρανός αυτός που τις νύχτες φαίνεται να είναι πάντα ο ίδιος βρίσκεται σε μια αέναη κίνηση, σε μια συνεχή μεταβολή. Τα αστέρια κινούνται με ασύλληπτες ταχύτητες, σχηματίζοντας σμήνη μέσα στο δικό μας και στους άλλους Γαλαξίες. Η φύση της Γής και του Κόσμου ακολουθεί κύκλους και ρυθμούς κατά τους οποίους γεννώνται, εμφανίζονται οι «Μορφές», εξελίσσονται σε ένα προσωρινό «κύκλο ζωής» και σε συνέχεια μεταστοιχειώνονται, καταστρέφοντας και αφομοιώνοντας από το χώμα της Γης σε μια διαδικασία που οι άνθρωποι ονόμασαν «Θάνατο».
Όμως, η εκδήλωση του «θανάτου» μιας μορφής σε ένα οποιοδήποτε «είδος» σύμφωνα με τον Νόμο της «εν δυνάμει Αναγέννησης» επιτρέπει στην φύση να εμφανίζονται οι «ανανεωμένες μορφές», οι οποίες ενσαρκώνουν τις παλαιές, σύμφωνα με το «είδος τους» και τον «Νόμο του Ρυθμού τους». Η διαιώνιση των ειδών της Φύσης αντιπροσωπεύει τον Νόμο, την Αιτία η οποία μεσολαβεί για τη δημιουργία της Αναγέννησης των πάντων που στηρίζουν την θεωρία της «Αθανασίας των Ειδών».
Η ύπαρξη της ζώσας ψυχής έχει «σύμφυτη σχέση» με την Αθανασία. Το συνολικό πλέγμα της συνεχούς σωματικής αναπαραγωγής των «φυσικών ειδών» όχι μόνο στον Γήινο Κόσμο, αλλά και σε ολόκληρο το Ηλιακό Σύστημα και στα σμήνη των Γαλαξιών, συνιστά τον «Νόμο της Συμπαντικής συνέχειας» που αφορά στην επιστημονική εξήγηση της Αθανασίας.
Η Ατομική Θεωρία, στον κύκλο ιδεών του Εμπεδοκλή και του Αναξαγόρα, μεταξύ άλλων, περιγράφει ότι:
• Το σύνολον της Ύλης, είναι σταθερό, δηλαδή «ουδέν απόλυτον» τίποτα δεν χάνεται.
• Η Γένεση και η Φθορά ερμηνεύονται ως δέσμευση και αποδέσμευση των μερών της Ύλης, όχι ως εκδήλωση θανάτου.
• Στην διαδικασία από την γένεση στην φθορά και από την φθορά στην γένεση ισχύει ο Νόμος: «Τω ομοίω το όμοιον» δηλαδή η Ζωή εν ενεργεία.
Έρχονται σε συνέχεια ο Λεύκιππος και ο Δημόκριτος να ολοκληρώσουν την ύπαρξη της «συνέχειας» από την οποία προκύπτει η Αθανασία με την κοσμική ρήση: «Ουδέν χρήμα μάτην γίνεται, αλλά πάντα εκ λόγου τε και υπ’ ανάγκης». Ο Νόμος της Αιτιότητας στην πλήρη ερμηνεία του.
Ο Λεύκιππος, σε συνεργασία με τον δάσκαλό του τον Ζήνωνα, παραδέχεται ότι, τα δημιουργήματα της φύσης που συνιστούν το «είναι», πρώτα να είναι Αγέννητα, Αμετάβλητα και Άφθαρτα.
Κι’ έχουμε σε συνέχεια τον Ηράκλειτο που διακηρύσσει ότι «Η Φύση λειτουργεί με τον μηχανισμό της αδιάκοπής μεταβολής των στοιχείων που την διέπουν». Η θεωρία της Αιωνιότητας στο ανθρώπινο είδος αποτελεί «σκοπόν ψυχής». Η αιωνιότητα σαν τρόπος σκέψης καθορίζει τον τρόπο με τον οποίο: ο άνθρωπος αντιμετωπίζει τα θέματα, τους προβληματισμούς και τα ηθικά ή όχι ευεργετήματα που συνοδεύουν τις πράξεις του. Ο Άνθρωπος που δεν πιστεύει στις Αξίες του έννομου, του χρηστού, του ενάρετου βίου, αλλά αντίθετα εγκαταλείπουν στην πίστη του «τίποτα δεν υπάρχει μετά τον θάνατο του σώματος» είναι σίγουρο ότι αποφασίζει για οτιδήποτε με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης αλλά και συνειδήσεως.
Αντίθετα, ο Άνθρωπος που πιστεύει ότι συνδέεται με την Φύση, με την Γη, τον ουρανό και την θάλασσα, ο Άνθρωπος που διαλύει τα σκοτάδια της ακάθαρτης σκέψης, που αναζητά το φως, τη ρήξη του, τη σχέση του με το Σύμπαν, την αιωνιότητα και τον Θεό, ο Άνθρωπος του ενάρετου βίου, είναι πάντα κερδισμένος, πάντα νικητής, με έπαθλο την Αθανασία της ίδιας της πίστης του.
Εφήμερον
Εφήμερον, είναι αυτό που η ανθρώπινη καθημερινότητα, όταν ορίζεται ότι «είναι», ότι δηλαδή υπάρχει και κινείται και ζει, κλείνει μέσα του έναν επερχόμενο οριστικό θάνατο· ως αποτέλεσμα της γήρανσης και της φθοράς της ύλης του. Η έννοια της λέξης εφήμερον πιστοποιεί στην ανθρώπινη αντίληψη την φθορά της ύλης, την απορρόφησή της από την Γη ή και τον αέρα, τον αναγκαστικό θάνατό της και σε προέκταση την οριστική εξαφάνισή της.
Στο σημείο αυτό, επεμβαίνει η Επιστήμη και αναφέρει ότι η «εν δυνάμει» υπόσταση του Νόμου της Κινητικής Αρχής είναι αιώνια και δεν υπόκειται σε καμμία απολύτως φθορά. Το σώμα του «είναι» της φύσης και του κόσμου, κινείται, έχει Ζωή και όταν στο τέλος της βίωσής του υπόκειται στην χημική του μετάλλαξη, την λεγόμενη φθορά, η κινητική του Αρχή «εν δυνάμει» συνεργεί στην ανανέωση της ύπαρξης του μέσω του Νόμου της Διαιώνισης των Ειδών, του Νόμου της Συνέχειας του κόσμου. Στο σημείο αυτό πρέπει να συνυπολογισθεί ότι η Κίνησης είναι σύμφυτη με το Πνεύμα, τον Παγκόσμιο Νου, ο οποίος δημιουργεί, στηρίζει και εποπτεύει την Δημιουργία. Ο Αριστοτέλης, πιστεύει ότι, στην Γη και το Σύμπαν δεν υπάρχει ύλη χωρίς Μορφή ούτε μορφή χωρίς Ύλη. Και οι δύο αυτές υποστάσεις, υποδεικνύει ότι είναι αιώνιες και αρρήκτως συνδεδεμένες, δεν γεννήθηκαν ποτέ, δεν θα πεθάνουν ποτέ και θα «κοσμούν» την Φύση του Παντός.
Αντιθέτως με τις πρόχειρες εξηγήσεις περί της «προσωρινότητας της ύλης» και της επερχόμενης φθοράς στο σύνολο των υποστάσεων, ο Αριστοτέλης ισχυρίζεται ότι: «Αυτό που γεννιέται και έχει ζωή, δεν είναι ούτε η Ύλη, ούτε και η Μορφή». Επειδή το «Γίγνεσθαι» αποτελεί την μετάβαση από μια Αιώνια Δυνατότητα σε μια Αιώνια Πραγματικότητα, δηλαδή από μια δύναμη σε μια ενέργεια, κάθε σωματικό ή ασώματο προϊόν της φύσης που φαίνεται ότι γεννιέται, βιώνει και φθείρεται σε έναν οριζόμενο ως «κύκλο ζωής», στην πραγματικότητα δεν χάνει τίποτα από τις χημικές του δυνατότητες και μεταβαίνει μέσα από μεταλλάξεις από πραγματικότητα σε πραγματικότητα. Αυτή την μετάβαση από την δυνατότητα στην πραγματικότητα αναλαμβάνει η «Κινητική Αρχή» η οποία πιστοποιεί με την σειρά της, ότι όλα γίνονται για λογαριασμό της Αιωνιότητας.
Οι θέσεις των επιστημονικών δεδομένων προς την ανθρωπότητα που μεταδίδεται από τα ερευνητικά εργαστήρια, παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ανθρώπινη κατανόηση του θέματος της «φθοράς». Στην κοινωνία των αιώνιων προτύπων, των αιώνιων σκοπών, που καλούνται οι άνθρωποι να υπηρετήσουν στις καθημερινές τους δραστηριότητες, όπου επιβάλλεται η ρέουσα ιδέα της «φθοράς των πάντων» διαμορφώνει έναν κόσμο φθίνουσας δημιουργίας και ελλειπούς ηθικής τάξης.
Η έννοια της κλοπής, της απάτης, της εχθροπραξίας, του βασανισμού, της δολοφονίας κι’ όλες οι αρνητικές πράξεις που ενίοτε ο άνθρωπος καλείται να υπηρετήσει, όταν υπάρχει διάχυτη η γνώμη ότι, μετά από κάθε βίαιη πράξη ο κόσμος που ζει τελειώνει εκεί που τελειώνει η Ζωή του και δεν υπάρχει γι’ αυτόν καμμία Θεία Τιμωρία ή Θεία Απονομή αφού δεν υπάρχει «Συνέχιση Ζωής», τότε παύει γι’ αυτόν να λειτουργεί η κοσμική δικαιοσύνη. Σε μια κοινωνία προσωρινότητας, όπου η συνείδηση των πράξεων δεν κρίνεται με όρους Αιώνιας Ηθικής Τάξης, η Κοινωνία βουλιάζει μέσα στην προσωρινότητά της, καννιβαλίζοντας το ίδιο της το σώμα.
Αν, αντίθετα, στρέψουμε τα μάτια μας στον εαυτό μας και σε συνέχεια στον πατέρα και τον πατέρα του πατέρα μας και στον παππού του παππού μας και διεισδύσουμε στα βάθη της καταγωγής μας, διαπιστώνονται ότι η αρμονική, από γενιά σε γενιά, συνέχιση του DNA μας έρχεται απ’ το πολύ παλιά χρόνια, μιας άγνωστης Αρχής και φθάνει ως τις μέρες μας και αναλύει το «εγώ» μας ως παράγωγο μια γενεαλογικής συνέχισης με απύθμενο μέλλον….
Κι αν ακόμα σκεφθούμε, ότι αποτελούμε φύλλα ενός απέραντου «Δένδρου Ζωής» του οποίου ο «Κορμός» έχει τις «Ρίζες» του στην Γη και τείνουν οι κορυφές του προς τον Ουρανό κι ότι όλα τα φύλλα είναι φύλλα του ίδιου δένδρου που μεγαλώνουν από τους χυμούς που απορροφούν οι ρίζες του από την ίδια Γη ως κουροτρόφου ενός ενιαίου ανθρώπινου είδους .
Κι αν τελικά αναλογισθούμε ότι, πριν από δυόμισι χιλιάδες χρόνια οι Αρχαίοι πρόγονοί μας, μίλησαν για την ενότητα του κόσμου, την ενότητα των Νόμων της Ύπαρξης και της Ζωής, την ενότητα της ανθρώπινης ψυχής με την ψυχή του Παντός, την ενότητα του «Εγώ» μας με τον Παγκόσμιο Νου, με τον Θεό… εξηγώντας την αιωνιότητα του «Ένα»… τότε θα βρεθούμε στο κατώφλι κατανόησης του εαυτού μας, της υπάρξεώς μας, του «Εγώ» μας, την σχέση μας με τις ομορφιές της Γης, της Θάλασσας, του Αέρα, γεμίζοντας τις σκιές των φθοροποιών αμφισβητήσεων με την λάμψη του φωτός μιας Αιωνιότητας μέσα μας και ταυτόχρονα, την κληρονομήσαμε σύμφυτα, στο αέναο μήκος μιας Ζωής που για πάντα θα είναι δική μας.