Ποιά διαφορά έχουν ένας επιστήμονας και ένας φιλόσοφος όταν μπαίνουν σε ένα καμπαρέ που στην κεντρική σκηνή του μια γυναίκα κάνει στριπτίζ; Ο επιστήμονας παρατηρεί τη γυναίκα που γδύνεται, ενώ ο φιλόσοφος παρατηρεί τον επιστήμονα.

Υπάρχει όμως και μια τρίτη άποψις.
Η γυναίκα που «αποκαλύπτεται» παρατηρεί μόνον τον εαυτό της, στον καθρέφτη της σκηνής της. Μετά από αυτό το μικρό ανέκδοτο, μπορούμε να μιλήσουμε για την… Αρχή του Κόσμου, στη σκηνή του Σύμπαντος. Η πανέμορφη καλλονή που λέγεται Συμπαντική φύση, ολόγυμνη, γεμάτη Αλήθεια, «αποκαλύπτει» καθημερινά, αλλά λίγα – λίγα, τα άπειρα θέλγητρά της στον άνθρωπο – παρατηρητή που έχει στήσει στη Γη τεράστια τηλεσκόπια αλλά και μικροσκόπια και αγωνίζεται νυχθημερόν ν’ ανακαλύψει πώς «γεννήθηκε αυτή η καλλονή» που κυριολεκτικά, τον μαγεύει με τις αισθησιακές -τυποσχέσεις της.

Οι επιστήμονες προσκολλημένοι στο σώμα που λικνίζεται, μαγεμένοι από την «απόλυτη αρμονία της κίνησής του» πιστεύουν ότι κάποια στιγμή αυτό το θαυμάσιο κορμί, κουρασμένο από την «εντροπία» που διαρκώς αυξάνεται, θα πέσει κάτω νεκρό, και, ασφαλώς, το καμπαρέ του Σύμπαντος, θ’αναγκαστεί να κλείσει τις πόρτες του, λόγω της «μεγάλης Σύνθλιψης».

Από την άλλη πλευρά οι φιλόσοφοι, που ξέρουν πως η γυμνή καλλονή «παρατηρεί το είδωλό της στον καθρέφτη του Σύμπαντος», σαρκάζουν τους επιστήμονες, και γελούν με τους κοντιλοφόρους και τα μελάνια που αναλώνονται σε υπολογισμούς και εξισώσεις που αφορούν σ’ ένα «είδωλο» κι όχι σ΄ένα «πραγματικό γεγονός» που, για να το μάθουν, πρέπει προηγουμένως να μπορούν να «θεωθούν».

Ζούμε σε μία τρελλή «επιστημονική εποχή».

Η Κβαντική Φυσική, η θεωρία της Σχετικότητος, τα παράλληλα Σύμπαντα, η Εντροπία, η αρχή της Απροσδιοριστίας του Χάϊζεμπεργκ, η Ανθρωπική αρχή, η Αρνητική ενέργεια, η Μεγάλη Έκρηξη, η Μεγάλη Σύνθλιψη, ολ’ αυτά κι άλλα πολλά υπερφυσικά και μεταφυσικά, που μας αποκαλύπτουν στο σύνολό τους έναν καινούργιο Άντερσεν, αν ξάφνου ζωντάνευε ο Αριστοτέλης και τ’ άκουγε, θα ξαναγύριζε απελπισμένος στον τάφο του.

Αν θέλει να μιλήσει κάποιος για το Σύμπαν, πρέπει προηγουμένως να μπορεί να μιλήσει για το Θεό! Για να περιγράψει κάποιος το Όλον, πρέπει προηγουμένως να γνωρίζει τα Μέρη του. Η σύγχρονη διαμορφούμενη θεωρία του Χάους, λέει ξάστερα: «Μην προσπαθείτε να περιγράψετε κάτι, που από τη φύση του είναι απερίγραπτο». Όμως οι μαθηματικοί και φυσικοί της εποχής μας, συνεχίζουν να κραυγάζουν για ένα BIG BANG που τους το περιγράφει ο αστρονόμος Χάμπλ με τους γαλαξίες που απομακρύνονται και για ένα BIG CRUNCH που τους το επιβάλλει η δραματουργία του παραμυθιού τους, που ονειρεύονται να γίνει best seller.

Κι έχουμε στην εποχή μας το οξύμωρο φαινόμενο, τα παραμύθια για μεγάλους να έχουν περισσότερο ενδιαφέρον από τα παραμύθια για μικρούς.
Πριν μιλήσω για το Θεό, αναφέρομαι απλά στον πρώτο Νόμο της Θερμοδυναμικής, την περίφημη εξίσωση του Αϊνστάιν Ε=m.c². Αυτή η εξίσωση, με λίγα λόγια μας λέει ότι, παρά το γεγονός ότι η ύλη συνεχώς μετατρέπεται σε ενέργεια και η ενέργεια σε ύλη, η συνολική ποσότητα ύλης και ενέργειας στο Σύμπαν είναι σταθερά, δηλαδή δεν δημιουργούνται νέες ποσοτικές τιμές στο Σύμπαν και δεν καταστρέφονται οι παλαιές.

Το Σύμπαν δηλαδή, είναι αιώνιο. Αιώνιοι ακόμη είναι, και οι «δομικοί λίθοι του» τα ηλεκτρόνια, τα πρωτόνια, και τα νετρόνια. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος επιστήμων ούτε φιλόσοφος, αρκεί να είναι καλός παρατηρητής. Αν το Σύμπαν είναι τέλειο, μέσα σε ένα αιώνιο «γίγνεσθαι», τότε η αισθησιακή γυμνή χορεύτρια, η Φύση, θα χορεύει αιώνια στη σκηνή του. Το πρόβλημα όμως είναι, αν μπορούμε να καταφέρουμε τον επιστήμονα που βλέπει διαρκώς τη χορεύτρια, να πλησιάσει στον καθρέφτη της Δημιουργίας που διαδραματίζεται η «αιώνια κίνησή» της, για να δει τι συμβαίνει «μέσα στον καθρέφτη».

Αν με ρωτήσετε τι συμβαίνει, η απάντηση είναι απλή.
Ό,τι συμβαίνει σ΄ εσάς που βλέπετε τον εαυτό σας στον καθρέφτη, το ίδιο συμβαίνει με τον καθρέφτη της «σκηνής του Σύμπαντος».
Να λάβετε μόνον υπ’όψιν σας ότι, όταν κοιτάζεστε στον καθρέφτη, η αριστερά πλευρά του προσώπου σας είναι η δεξιά και αντίστροφα.
Στον κόσμο που αντιλαμβανόμαστε, αλλά και σ’ αυτόν που δεν αντιλαμβανόμαστε, πρυτανεύει η παγκόσμια Αρμονία που στηρίζεται στους Νόμους των Αντιθέτων κινήσεων και ροών. Το πάνω έχει το κάτω, το δεξί έχει το αριστερό, το πίσω έχει το εμπρός, ο λόγος τον αντίλογο, η ροή την αντιρροή, το τώρα το πάντα, το χθές το αύριο, η εξέλιξη την ανέλιξη!

Μένω στην εξέλιξη και την ανέλιξη του Σύμπαντος, που αφορά στην εξέλιξη και την ανέλιξη και του ίδιου του ανθρώπου. Είμαστε αιώνιοι, σ’ ένα αιώνιο Σύμπαν, κλεισμένο μέσα σε μία παγκόσμια Ψυχή, λουσμένοι στο φως ενός Θεού, που έβαλε την ψυχή να κινεί το Παν, ενώ ο ίδιος παραμένει Ακίνητος, λόγω Παντοδυναμίας.

Ο άπειρος νόμος της βαρύτητας, είναι ο νόμος της Αγάπης. Όλα τα έλκουν όλα, σ’ έναν ΟΛΟΝ γεμάτο αγάπη, την έλξη των πάντων μεταξύ τους.
Αν οι επιστήμονες που παρατηρούν το ΜΕΡΟΣ, μπορέσουν να μετατρέψουν το εργαστήριό τους σε ναό του Σύμπαντος, για να μπορέσουν να δούν κατάματα ένα Δημιουργό Παντοδύναμο, που δεν κάνει λάθη, ούτε αντινομίες, ούτε παραλείψεις, αλλά που το τέλειον, το ολοτελές, το αρμονικόν και το αιώνιον είναι μέρη της Ουσίας του, τότε θα έρθει η ώρα που, ο επιστήμων θα τείνει «χείραν φιλίας» στο φιλόσοφο που μπορεί και έχει το προνόμιο να παρατηρεί τη θεότητα.

Τι προτιμάτε; Άντερσεν; ή Αριστοτέλη;

Δημοσιεύθηκε: 19-3-2006