Σε λίγες ημέρες οι πιστοί θα βρεθούν νοερά μπροστά στην γυμνή, σπαρμένη με ανθρώπινα οστά και μακάβρια κρανία, κορυφή που δεσπόζει της Ιερουσαλήμ, γνωστή ως Γκιλγκάλ, Γολγοθάς, Κρανίου τόπος. Εδώ, δεν φυτρώνουν ούτε λουλούδια, ούτε φυτά, ούτε θάμνοι, ούτε δένδρα, μόνον αγχόνες. Εδώ, ο Αλέξανδρος Ιάναιος, ο Εβραίος βασιληάς, ερχόταν να διασκεδάσει με το χαρέμι του, απολαμβάνοντας την ανατριχιαστική εκτέλεση εκατοντάδων αιχμαλώτων. Εδώ, ο τραγικός Βάρος, σταύρωσε δύο χιλιάδες επαναστάτες.

Εδώ, είχαν περιγράψει οι προφήτες από αιώνες πριν, πως ο γλυκός Ναζωραίος θα πρέπει να υποστεί την φρικτή τιμωρία της σταύρωσης, που είχε εφεύρει το δαιμονικό πνεύμα των Φοινίκων και είχε υιοθετήσει ο αδυσώπητος νόμος της Ρώμης. Στην μακάβρια αυτή βουνοπλαγιά, γήινο αποτύπωμα του προσώπου της κόλασης, η συνοδεία των λεγεωναρίων, σχημάτισε έναν κύκλο στην κορυφή του λόφου, απομακρύνοντας τους τελευταίους πιστούς που είχαν ποτίσει με δάκρυα τα βήματα του Θεανθρώπου και τον συνόδευσαν ως την κορυφή που Τον περίμενε το Συμπαντικό πεπρωμένο Του.

Οι γυναίκες της Γαλιλαίας, άφωνες, απελπισμένες, ρίχνονται με το πρόσωπο στο χώμα, πνιγμένες στους λυγμούς τους. Ο Υιός του Θεού, θα πρέπει να πιεί ως το τέλος το ποτήριον της πίκρας, της ανθρώπινης αναλγησίας, του πόνου και της οδύνης που του είχε φανερωθεί στην Μεταμόρφωση, ενώ αρνείται να πιεί το ποτό που παρεσκεύασαν οι ευσεβείς γυναίκες της Ιερουσαλήμ, και είχε σκοπό να ζαλίζει τους καταδίκους.

Ο υπέροχος Ναζωραίος, θα υποφέρει την αγωνία του επερχόμενου θανάτου, με πλήρη συνείδηση, ως την στιγμή που θα ενωθεί με τον Πατέρα.
Οι στρατιώτες ξαπλώνουν το σώμα Του στον ξύλινο σταυρό, το δένουν με σχοινιά και οι μακάβριες σφυριές που μπήγουν τα τεράστια σιδερένια καρφιά στα χέρια και τα πόδια Του, αντιλαλούν ως τα νερά του Ιορδάνη που, κάποιοι, είδαν να ταράσσεται η ροή τους.

Τα χέρια Του, που μόνον ευλογία είχαν προσφέρει στους δυστυχείς, πλημμυρίζουν απ’ το αχνιστό αίμα που τρέχει απ’ τις πληγές τους, ποτίζοντας τη γη. Το πρόσωπό Του, που μόνον Αγάπη και Συμπόνια και προσμονή για Αιώνια Απολαυή είχε προσφέρει σ’ όσους Τον πίστεψαν, αρχίζει σιγά σιγά να σβήνει απ’ την οδύνη του μαρτυρίου.

Μέσα στους φρικτούς σπασμούς του σώματός Του απ’ τους αβάσταχτους πόνους, μέσα στο μακάβριο τοπίο της ζωντανής κόλασης που φιλοτέχνησε η ανθρώπινη επινόηση, σε συνεργασία με το πνεύμα του Αρχέκακου, στον Γολγοθά του μίσους, της κακίας και της εκδίκησης, ο Σωτήρας του Ουρανού και της Γης, καταφέρνει και αναφωνεί: «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γάρ οίδασι τι ποιούσι».

Ο σταυρός ανυψώνεται αργά, θαρρείς πως διασχίζει τους σκοτεινούς αιθέρες, ενώ το βλέμμα Του πλανιέται για τελευταία φορά στην Ιερουσαλήμ, την πόλη που θέλησε να δοξάσει και του έριξε το ανάθεμα. Στο αποκορύφωμα της εσχάτης αγωνίας Του αναφωνεί: «Πάτερ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες», ενώ σε λίγο, μέσα απ’ το θρόϊσμα της αέρινης ψυχής Του ακούγεται ο έσχατος λόγος Του: «Τετέλεσται»!

Ω! υπέροχε Ναζωραίε, ω θείε Υιέ του Ανθρώπου, δεν είσαι πια εδώ. Ο ουρανός του Εγκαντίν, ο ουρανός του Θαβώρ, ο ουρανός που αγκαλιάζει τη Γη και το Σύμπαν, είναι τώρα ο αιώνιος Οίκος Σου. Πανάγαθε Κύριε, εσύ που με τα κουρασμένα βήματά Σου χάραξες στη γη τα αχνάρια της αιώνιας Αγάπης Σου, δώσε τη δύναμη, σ’ εμάς τους θλιβερούς κατοίκους αυτού του πλανήτη να αντιληφθούμε «γιατί ήρθες σ’ αυτό τον κόσμο, γιατί μας δίδαξες την Αγάπη, γιατί θυσιάστηκες».

Φώτισε αυτούς, που είναι αφέντες στα κέντρα Εντολών και στα κέντρα Εξουσίας, πως η επί Γης κυριαρχία εις «τα αποκτήματα της ύλης» είναι μια αυταπάτη, μια αστραπή των αισθήσεων.

Φώτισε Κύριε τους «εν πνεύματι μετρίους» αρχηγούς της Αμερικής, της Ευρώπης και του κόσμου, πως το πρόβλημα δεν βρίσκεται στην ενέργεια της ύλης για την παραγωγή της κίνησης – με αποτέλεσμα να «στήνουν πολέμους» όπως στο Ιράκ – αλλά στην ενέργεια του νου, να συλλάβει το Ύψιστον, το Αγαθόν, το Ωραίον και το Πλήρες, όπως Εσύ μας το δίδαξες εις την επί γης, θείαν διαδρομήν Σου.

Διότι, μόνον με την Αγάπη που επισφράγησες με την Σταυρική θυσία Σου στο λόφο του Γκιλγκάλ, εμείς οι θνητοί θα μπορέσουμε να επιζήσουμε εν ειρήνη, να αναδείξουμε πρόοδον, πολιτισμόν, ατομικήν προκοπήν, σβέσιν του άγχους και προπάντων ισορροπίαν ψυχής που τόσον πολύ, μα τόσον πολύ, έχει ανάγκη ο πολίτης του κουρασμένου μας πλανήτη.

Δημοσιεύθηκε: 9-4-2006