Πριν λίγες μέρες, ανοίγοντας την τηλεόραση στην ΕΤ 3, είδα τα τελευταία λεπτά μιας ενδιαφέρουσας επιστημονικής εκπομπής.
Ο μεταξύ των καλεσμένων ο καθηγητής Αστροφυσικής κύριος Νανόπουλος, μιλούσε για τις ισοτιμίες των αντιθέτων δυνάμεων μέσα στο Σύμπαν, ότι π.χ. το άθροισμα της Συμπαντικής βαρυτικής έλξις είναι ίσο με το άθροισμα της Συμπαντικής αντιβαρυτικής άπωσις, μια πραγματική βιώσιμη θεωρία την οποία πρώτος ανέπτυξε ο κορυφαίος φυσικός Russell Stannard, τιμημένος με το βραβείο Templeton U.K., το 1986, που αφορούσε στην υπόθεση ότι: όλες οι αντίθετες Συμπαντικές δυνάμεις, συναντώνται σ’ ένα κέντρο ισοδυναμίας, το Μηδέν.

Όμως, ο κύριος Νανόπουλος ισχυρίσθηκε – εάν καλώς το αντελείφθην – ότι το μηδέν είναι ένα «κβαντικό κενό», ένα «τίποτα» και, κατά πάσαν πιθανότητα, το θρυλικό BIG BANG ξεπήδησε μέσα από ένα «τίποτα». Εάν πράγματι, το κατάλαβα καλά, τότε, σε φιλοσοφικό επίπεδο, λαμβάνω το δικαίωμα να εκφράσω επ’ αυτής της απόψεως τις αντιρρήσεις μου.

Στην Φιλοσοφία το «τίποτα» αυτοαναιρείται, διότι δεν προσδίδει ποσότητα, ή είδος, ή ποιότητα, άρα είναι μία λέξη χωρίς οντολογικό χαρακτήρα, άρα ο «Νούς» δεν την χρησιμοποιεί, άρα το «τίποτα» είναι μη πραγματικόν. Στην φιλοσοφία το «BIG BANG», η ονομαζόμενη Μεγάλη Έκκρηξη, προϋποθέτει «Αρχή» και πάσα «Αρχή» ορίζει αυτόχρημα το «Τέλος» της.

Άν δεχθούμε ένα «Τέλος», μία Μεγάλη Σύνθλιψη στο «συνολικό γίγνεσθαι» της Κοσμικής μηχανής, τότε υπεισέρχεται η «ατέλεια των πάντων», ο επερχόμενος θάνατος της «Αρμονίας», η οποία πέπρωται να ανατραπεί – σύμφωνα με αυτό τον ισχυρισμό – από την διαρκή αύξηση της εντροπίας.
Όμως, μέχρι σήμερα, παρά την συνεχιζόμενη αύξηση της εντροπίας στον κόσμο και το Σύμπαν, η «Αρμονία υφίσταται» και κρατά σταθερά τη δομή των εξισώσεων που στηρίζονται και στηρίζουν τους φυσικούς νόμους.

Άν όμως δεχθούμε την αέναη εξισορρόπηση των αντιθέτων δυνάμεων σ’ ένα νοητό κέντρο, το «Μηδέν» τότε, πρέπει να εξηγήσουμε τι είναι το «Μηδέν». Ο μεγάλος Πυθαγόρας, στα υπερβατικά Μαθηματικά του αποδεικνύει με την θαυμάσια εξίσωσή του 0 + ∞ = 1, ότι το μηδέν πολλαπλασιαζόμενο με το άπειρο, ισούται με την Μονάδα.

Με λίγα λόγια το «ΜΗΔΕΝ» αποτελεί το σύνολο των υποστάσεων του Σύμπαντος, που πολλαπλασιαζόμενες επί το άπειρον, αποδίδουν την ΜΟΝΑΔΑ. Στη γλώσσα των αρχαίων Ελληνικών ναών, η ΜΟΝΑΔΑ είναι το «ακίνητον κινούν», ο Θεός. Ο Θεός είναι «Ακίνητος» ενώ η κίνηση των πάντων, είναι μία από τις ιδιότητές του. Οι μαθηματικές εξισώσεις, χρησιμοποιούν τις δύο παράλληλες γραμμές του «ίσον» χωρίς όμως οι επιστήμονες να αναλύουν την ενδογενή τάσιν του «ίσον» να διατηρεί τις ισοτιμίες στις δυνάμεις του φυσικού κόσμου. Με λίγα λόγια, αγνοούν την «ουσία» της εξισώσεως.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της σημερινής επιστήμης είναι ότι δεν συμπορεύεται με την Θεολογία. Πολλοί επιστήμονες αγκαλιάζουν περιπαθώς την «τυχαιότητα», ομιλούν για «ανεπανάληπτα συμβάντα» περιφρονούν το «αίτιον και αιτιατόν», ερωτοτροπούν με το δημιούργημα και μισούν τον Δημιουργό. Η Κβαντική Φυσική, στην απλούστερη μορφή της, ασχολείται με την μελέτη της ύλης και της ακτινοβολίας, στην κλίμακα του ατόμου, εκεί που τα φαινόμενα διέπονται από νόμους πολύ διαφορετικούς από τους νόμους της γνωστής φύσης.

Κατά την γνώμη μου, η εξέλιξη της γνώσης στην Κβαντική Φυσική, θα οδηγήσει πολύ σύντομα τον άνθρωπο στην κατανόηση του Θεού.
Η Κβαντική Φυσική είναι το Ευαγγέλιο της Φύσης που περιγράφει την δόξα του Δημιουργού της. Οι επόμενες γενεές, μέσω της Κβαντικής Μηχανικής θα μπορούν να «ακούσουν» τις φωνές του παρελθόντος, να «δούν τις μορφές» που η φωτιστική τους ιδιότητα, κάποτε, χάραξε σύνορα στη Θρησκεία, την Σοφία, την Επιστήμη.

Η Κβαντική Μηχανική θα ξαναφέρει μπροστά στα έκπληκτα μάτια του κόσμου την ενεργειακή μορφή, του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη κι όλων των κορυφαίων της διανόησης και της σοφίας. Θα είναι η εποχή που ο γλυκός Ιησούς θα γίνει «γνώση ψυχής», κτήμα κάθε απίστου, γιατί η απιστία στη θεότητα είναι νόσος ψυχής.

Η αποχή από την λατρεία του θείου, την μελέτη των ιερών κειμένων, την συγκριτική άποψη των αισθητών και μη αισθητών πραγμάτων, την ενατένιση της σκέψης στο σκοπό υπάρξεώς μας και την σχέση της ψυχής μας με την ψυχή του Σύμπαντος, όλα αυτά μας οδηγούν στον «κόσμο του τίποτα». Επιτέλους, άς το αποφασίσουμε: Ζούμε σ’ ένα Τέλειο κόσμο!..

Το τέλειον είναι ολοτελές, πλήρες, αρμονικόν, αιώνιον. Το τέλειον ερευνάται με τα Μαθηματικά, την Φυσική, τη Χημεία, όλες τις επιστήμες.
Όμως, η σχέση μας με το Τέλειον ερευνάται μόνον από την συνεργασία του νου με την ψυχή μας.
Επιμύθιον: Ερευνάτε τας ψυχάς υμών!…

Δημοσιεύθηκε: 25-6-2006