Ο Πλάτων λέει: «Φιλοσοφία, είναι η ασχολία του θανάτου». Εννοιολογικά, ο θάνατος δηλώνει «ρήξη με την ζωή» μιας οντότητας η οποία, με κανένα τρόπο και με καμία δύναμη δεν επανασυντάσσεται ως η αρχική οντότητα. Με ιδιαιτερότητα στην ανθρώπινη παρουσία, η απώλεια της ζωής και της κίνησης είναι μονόδρομος μιας ευθείας, χωρίς επιστροφή.  Στην θεωρία της Μετενσάρκωσης και της Μετεμψύχωσης ο μονόδρομος της ευθείας μετατρέπεται σε πορεία επί μίας νοητής περιφέρειας κύκλου στην οποία η ζωή, στην οντολογική της ερμηνεία, επανέρχεται μετά από κάθε τέλος σε μια καινούρια αρχή, μέχρι την τελική ένωσή της με τον Θεό. 

Ο «Θάνατος» σαν οδυνηρή απώλεια προσφιλούς μας προσώπου, το οποίο υποχρεούμεθα να το τοποθετήσουμε σε ξύλινο κιβωτιόσχημο φέρετρο σε συνέχεια να το βυθίσουμε σε ένα λάκκο της γης και να το σκεπάσουμε με χώμα, αποτελεί κυρίαρχο «γνώρισμα φόβου» με απώτερο αίτιο την άμυνα του ίδιου του εαυτού μας από τους κινδύνους και τις αρρώστιες της ζωής. Αυτή την έννοια του έντονου φόβου, στο πέρασμα των αιώνων, τα «κέντρα εντολών» του πλανήτη, στην υποστήριξη των δικών τους συμφερόντων την εκμεταλλεύθηκαν και τη διαχειρίστηκαν σε διάφορες περιοχές της Γης σύμφωνα με το πολιτισμικό επίπεδο που διαμορφώνει τις γνώσεις των πολιτών του κάθε λαού. 

Με βασικό γνώρισμα τον «φόβο θανάτου» διαμορφώθηκαν θρησκείες, αιρέσεις, απόκρυφοι Σύλλογοι, Σωματεία, Πνευματικά και Πνευματιστικά κέντρα, Μυστικές στοές, τάγματα και άλλα πολλά, με αποτέλεσμα ο θάνατος σαν όχημα μεταφοράς της ψυχής σ’ έναν άλλο κόσμο να παίζει καθοριστικό ρόλο στην ηθική διαμόρφωση του ατόμου, όπως η θρησκευτική του πίστη ή η μοιρολατρία του επιβάλλει στην καθημερινότητά του. 

Αποτέλεσμα: Στην εποχή μας, ο θάνατος, υπό πάσαν έννοιαν νοούμενη να αποτελεί το τέλος μιας ζωής, το επιδιωκόμενο τέλος μιας ζωής ως αυτοκτονία, το επιδιωκόμενο τιμωρητικό τέλος ενός αντιπάλου μας, ως εκδίκησης, τον φόνο εκ προθέσεως, τον φόνο εξ αμελείας, το έγκλημα εκ προμελέτης κι άλλες πολλές «ιδέες θανάτου» ως εκτελεστικού μηχανισμού των ανθρωπίνων νοσηρών αποφάσεων.  Το ερώτημα που προκύπτει και με το οποίο οι λαοί ελάχιστα ασχολούνται είναι εάν ο θάνατος υπονοεί το τέλος μιας ζωής. 

Στο μέγιστο βαθμό της, η ανθρωπότητα αγνοεί το «αίτιον και το αιτιατόν» του θανάτου, με αποτέλεσμα το έλλειμμα της γνώσης του ανθρώπου στην Επιστήμη της Αθανασίας της ψυχής και της Αληθινής προσέγγισης στο Μεγαλείο του Άλλου Κόσμου, να ωθούν τα άτομα σε πράξεις ακηδίας ή περιφρόνησης ή επιδίωξης για διαφόρους λόγους ενεργειών που προξενούν θάνατο. Τονίζεται ιδιαιτέρως ότι κανένας απολύτως άνθρωπος που έφτασε στο τέρμα της παρούσας ζωής και μετοίκησε, έμαθε ποτέ ότι πέθανε! 

Η λέξη θάνατος ανήκει μόνο στους επιζώντες και οι πολλαπλές ερμηνείες του ταλανίζουν την σκέψη και την λογική των ανεπτυγμένων και μη ανεπτυγμένων πολιτών της Γης. Σε επίπεδο καθαρής επιστήμης ο «θάνατος» υπονοεί τον διαχωρισμό της ψυχής από το σώμα. Το σώμα στην μετάλλαξη των ουσιών του, όταν θάβεται στη γη, κρύβει μέσα του, μέσω της φθοράς του, «εν δυνάμει» την αναγέννηση και συγκρότηση του κοσμικού σώματος μέσα στο οποίο θα λειτουργεί η αιώνια ψυχή του στην καινούργια του ζωή. 

Αναζητώντας απαντήσεις μέσα από την Αρχαία Ελληνική Γραμματεία ανακαλύπτουμε στα πλαίσια της Αττικής Φιλοσοφίας του Σωκράτη, ο οποίος έχει στραμμένα τα μάτια του στα βάθη του εαυτού του και προσπαθεί να εξηγήσει ότι η ψυχή, όταν διαμορφώνει τις αξίες της στο πέρασμα αυτής της ζωής, ανακαλύπτει το ύψιστο αγαθόν που λέγεται Αρετή και αντιπαρέρχεται ως μη υπάρχουσα την ιδέα του θανάτου που εξαλείφεται από την Αιωνιότητα της υπάρχουσας Αρετής! 

Ο Σωκράτης, με τον μαθητή του Πλάτων, πιστεύουν ότι η Αρετή, ως Απόλυτο Αγαθό σχετίζεται με την Δυναμική, την πρώτη Αρχή του Παντός, και ως πρωταρχική Αιτία που κλείνει μέσα της όλους τους λογικούς σκοπούς με τους οποίους η έννοια του Θανάτου παύει να υφίσταται ως δύναμη.
Ο Αριστοτέλης πιστεύει ότι ο θάνατος αφομοιώνεται σαν τρόπος λειτουργίας από την ύπαρξη της ψυχής η οποία καταλαμβάνει όχι μόνον την ανθρώπινη υπόσταση αλλά και ολόκληρο το βασίλειο της οργανικής φύσεως, όχι μόνο ως κινητική αιτία αλλά και ως μορφοποιητική Αρχή. 

Για την νίκη της σκέψης εναντίον του θανάτου και τον θρίαμβο της Αθανασίας, ο Αριστοτέλης αναδεικνύει την ανθρώπινη θέληση ως βασικό ρυθμιστή των επιλογών του ανθρώπου στις καλές και κακές πράξεις. Για την απολαβή των επιφάνιων αγαθών, ο άνθρωπος, σ’ αυτή την ζωή πρέπει να θέσει ως τελικό σκοπό όχι την γνώση της Αρετής για την αποφυγή των πράξεων θανάτου, αλλά την πρακτική τήρηση της Αρετής σε κάθε ενεργό συμμετοχή του στον οικογενειακό και στον Δημόσιο Βίο. 

Η Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη αποτελεί μια εξέχουσα διδακτική θρησκεία, η οποία και με βάση τις Ορφικές, τις Πυθαγόρειες και τις Αρχαιοελληνικές Ηθικές Αρχές, ο Άνθρωπος πρέπει, σε κάθε περίπτωση να επιδιώκει το καλό των συνανθρώπων του και της κοινωνίας, με πράξεις Αρετής και Ευσέβιας, καλλιεργώντας την μεταφυσική έννοια του θανάτου ως ιδέα, ως μόρφωμα αλλά και ως φόβον Θεού. Ο Θεός, μόνον το Καλό και το Αγαθό επιδιώκει!